سفر ما در کوچه های سنگ فرش پاریس و دفترچه های روشن شده توسط نور فلورسنت شانگهای آغاز شد - دو شهر که حقایق متفاوتی درباره آنچه "لاکیوال" باید باشد به ما می‌گویند. به عنوان یک طراح که بین کارخانه های جواهرسازی شرکتی و آتلیه های اروپایی در حرکت بودم، ناامید می شدم. هرچه بیشتر دیدم الماس های قطعه الماس زیر نور موزه سترس زده، بیشتر به سنگ های قیمتی علاقه مند شدم که با زیبایی خام و ناقص پر از حیات بودند. هرچه بیشتر شنیدم مدیران درباره هزینه سود بحث می کردند، بیشتر آرزو داشتم جواهراتی بسازم که زنانی را که آن را می پوشند، احترام بگذارد، نه فقط کسانی که آن را تحسین می کنند. در سال 2020، گرفتار بین قرنطینه ها، سرانجام به رودخانه درونی خود گوش دادم - آن جریان سرسخت که مدعی است لوکیوال حقیقی نباید در مورد کمال باشد، بلکه در مورد قصد. ریول نه در یک اتاق مذاکره، بلکه در استودیوی کوچک من در بروکلین به دنیا آمد، جایی که تکنیک های طلاسازی پاریسی را با چیزی رادیکال تر ترکیب کردم: شجاعت برای ساختن لوکیوالی که پایدار، قابل دسترس و بی گناه انسانی باشد.